Wat moet je doen om je 1-sters duikbrevet te halen? Een perfecte duik maken?

In dat geval was ik waarschijnlijk niet geslaagd, want mijn befaamde navigatieskills hebben ons al naar menige onbekende diepte gevoerd en ik wilde ook nog weleens roekeloos een spannend tunneltje induiken (gelukkig hield de weloverwogen duikstijl van mijn buddy Marco dat laatste aardig in balans).

Maar, nee dus – een perfecte duik maken hoeft niet. Een veilige duik, dat wel. Een duik waarbij je onder water met volle teugen kunt genieten, omdat je vertrouwen hebt. In je technieken, in je buddy, in het gevoel dat je beslissingen kunt nemen en jezelf kunt redden onder water. Dat laatste is volgens mij het belangrijkst. Op een gegeven moment besef je dat je alles wat je geleerd hebt, ‘zomaar’ aan het toepassen bent, zonder dat het nog moeite kost. Een machtig gevoel. Dan ben je het stadium van oefenen voorbij – en kan het duiken pas echt beginnen!
Voor mij is dit een extra grote mijlpaal omdat ik vanwege een lichte (ahem) neiging tot paniekerigheid zelfs nooit mijn rijbewijs heb gehaald. Hoe ik dan toch aan dat duikbrevet ben gekomen? Ik kan veel opnoemen: de instructies van de immer geduldige Cyriel. Willem en Peter die een paar keer bij het krieken van de dag – in mijn beleving dan – omreden om mij een lift te geven naar de Maarsseveense plassen. De kick van het buddy-gevoel, die ik dankzij Marco en onze vele creatief toegepaste handsignalen mocht beleven. Donald met zijn onafscheidelijke zwarte pak en dito opbouwende kritiek, waardoor er de laatste duiken nog vele kwartjes vielen. En last but not least een snoek van bijna een meter, die zo vriendelijk was om voor ons in het riet te komen hangen. Ik zou er niet één ding uit kunnen pikken, en misschien is dat wel wat een goede duikopleiding karakteriseert: dat je van alles en iedereen het gevoel krijgt dat je het kunt. Het 1-sters brevet is daarvan een geweldige bekroning! Dankjewel Gejo, en dat we nog maar veel snoekduiken mogen maken

Rinske Verberg