Het begon met een grapje: onze collega die met haar kersverse echtgenoot een half jaar naar Papoea ging om te honeymoonen en een sabbatical te vieren, terwijl ze ook nog wat vrijwilligerswerk gingen doen. Papoea, dat klinkt wel heel gaaf en exotisch. “Nou, anders komen jullie toch gezellig langs?” Zei ze lachend. Even later zei ze het weer en ze gaf aan dat haar man en zijzelf dat heel leuk zouden vinden. Nou, in dat geval…

Door: Sabine

Koraalriffen, walvishaaien, paradijsvogels en peniskokers…

West Papoea, dat is dus waar Raja Ampat ligt. Het summum voor duikers, zo begreep ik. De mooiste koraalriffen, enorme biodiversiteit, warm en helder water, witte stranden… Bij mijn oceanenwerk bij het WNF heb ik al vele mooie kiekjes voorbij zien komen uit deze regio. En het is het land waar de baai van Cenderawasih ligt, het grootste beschermde zeegebied van de Koraaldriehoek en ook nog eens het leefgebied van vele walvishaaien en ook de beroemde paradijsvogels. Oh ja, en het binnenland was ook nog eens interessant. Een schitterende vallei met Papoeanen, de Dani geheten, die in rieten hutjes wonen en  nog in koteka’s lopen (een peniskoker) terwijl hun kleinkinderen met smartphones spelen. Een veel grotere generatiekloof zie je bijna nergens anders.

Drie weken in het paradijs!

Dus ja, koraalriffen, walvishaaien, paradijsvogels en peniskokers. Brigit en ik waren om! We zouden drie weken gaan. De nadruk moest liggen op Raja Ampat en Cenderawasih, dus daar zouden we de meeste tijd doorbrengen. We wilden natuurlijk ook onze collega en haar echtgenoot zien, want zij waren de aanstichters van dit alles. Aan het begin, halverwege en aan het einde hebben we avonturen met ze meegemaakt; in de stad, in de jungle (paradijsvogels!) en in het binnenland. Maar omdat dit door duikers wordt gelezen, zal ik nu vooral over de onderwaterwereld van Papoea schrijven.

Rif naast ons hutje

De hoogtepunten waren eigenlijk ook wel de duikjes in Raja Ampat en in Cenderawasih. Ik ben bang dat we het nergens meer zo mooi gaan zien, dat alles een teleurstelling zal worden. Ieder voordeel heeft zijn nadeel. In Raja Ampat lag er een rif pal naast ons hutje. Dat kwam goed uit, want op zondag werd er niet gedoken. De boot was dan bestemd voor de trip naar de kerk. Dus wij konden op zondag ons masker opzetten, van de steiger plonzen, drie slagen zwemmen en ja hoor, daar was al een zeeschildpad en daar een haai en daar papegaaivissen, anemoonvissen, tonijnen, zeeslakjes, zeepaardjes en koralen in alle kleuren van de regenboog. Oogverblindend mooi!!

De meest luie duik ooit

Ook de duiken hier waren te gek. Onze ‘duikgids’ Raimon had ‘slechts’ zijn Padi Open Water, maar hij dook al vanaf zijn jeugd en hij wist alle diertjes feilloos te vinden. De kleinste slakjes tot de grootste mantaroggen. We hebben er ook de meest luie dook ooit gemaakt. Gewoon bijna een uur lang op de zeebodem liggen, je vasthouden aan een rots bij de ‘manta cleaning station’ en ademloos kijken naar die gracieuze joekels van roggen die vlak boven ons hoofd rondjes zwommen. Alsof ze een show gaven.

Perslucht van plastic?!

Iets minder fijn was het feit dat we na deze duik een enorme plasticsmaak in onze mond hadden. En ook knallende hoofdpijn. Nadat we wat teugen frisse zeelucht hadden binnengekregen, ging het alweer stukken beter. Wat was dat nou toch?
Op de eilandjes zijn ze nog niet allemaal helemaal bewust van het feit dat als je plastics verbrand (er is geen ophaalsysteem voor vuilnis), je de duikflessen niet op het zelfde moment en ook niet pal naast dat smeulende vuurtje moet vullen. Dat dus. Maar naast gewone perslucht, nitrox en helium, kun je dus ook op een mixje met plastic duiken, al raad ik het niet echt aan.

Reisschema’s omgegooid voor de grootste vis ter wereld

In Raja Ampat zijn we een jong stel (ook duikers) uit Zwitserland tegengekomen die al maanden door Azië aan het reizen waren. Toen ze hoorden dat wij naar Cenderawasih gingen om met walvishaaien te zwemmen, hebben ze hun reisschema omgegooid en zijn ze gezellig met ons meegereisd. Want ja, wie wil nou niet zwemmen met de grootste vis ter wereld? Konden we garanderen dat we ze zouden zien? Ja, dat konden we. Na uitvoerig mailcontact met de man die er hutjes heeft en die de walvishaaien weet te vinden, kwamen we erachter dat je ze er altijd ziet, behalve… met volle maan! Dan zijn ze wat onrustig. Brigit en ik hadden natuurlijk precies rond 5 maart gepland in Cenderawasih te zijn en dat was nou net rond volle maan. Ook ons reisschema is dus weer omgegooid voor dit vriendelijke, gespikkelde visje.

Haai!

En gelukkig maar dat we dat gedaan hadden, want wat was het gaaf!!!! Deze joekels zwemmen met opengesperde tevens tandeloze bek op je af en draaien op het laatst ietsje bij, maar ze verwachten vooral dat jij aan de kant gaat. En waarom ook niet, wij zijn immers te gast. In het begin hielden we allemaal nog best wel wat afstand, maar na een aantal keren durfden we best dichtbij. Natuurlijk zonder de dieren te raken, maar je kon ze bijna voelen. We hebben met ze gedoken en gesnorkeld. Het mooie aan de duikjes was dat we op een bepaald moment onder drie walvishaaien hingen en er onder ons nog 5 andere haaien zwommen (een blacktip, een grijze en een bullshark). Waanzinnig mooi.

How deep can you go

De duikjes waren hier wel lastig vond ik, want je hangt in het blauwe te bungelen zonder een goed focuspunt en de eerste keer zelfs zonder goed werkende dieptemeter… Dat was best link, want we zagen van elkaar dat we allemaal aan het jojoduiken waren. De duiken daarna hebben we een duikcomputer gevraagd die werkte en was degene met de (enige werkende) computer ons focuspunt. Het is even wat aanpassen. Snorkelen was ook geweldig, omdat de walvishaaien vrij veel aan de oppervlakte zwommen bij de plateaus van vissers. Ik zou alleen willen dat ik iets langer mijn adem kon inhouden, want het was geweldig om een stukje boven de walvishaaien mee te zwemmen en de dieren van dichtbij te bewonderen.

Bucketlist weer iets korter

Met deze trip is mijn bucketlist wel weer ietsjes korter geworden, maar ik moet nog een keer terug. Ik had zo graag nog een wobbegong gezien. Die zaten er volop. Onze Zwitserse vrienden hadden er al drie gezien, maar wij helaas niet. En dat is eigenlijk helemaal niet erg, want er moet altijd wat te wensen over blijven. En met deze reis zijn er al heel veel van mijn wensen in vervulling gegaan.

Van Raja Ampat naar Maarsseveen

En dan ga ik nu van start met de 2*cursus. Het zal wel wennen zijn. Van warm, helder water vol zeeschilpadden, haaien, roggen en koralen naar bruingroen water van 8 graden Celsius en een enkel donderpadje. Tja, je hebt het duikvirus te pakken of niet. Dus als je mij hoort mopperen over de kou enzo, weet dan even waar het vandaan komt.

Tot de volgende duik!