Zondagmorgenvroeg de wekker, da’s geen feest, een blik door de gordijnen levert een grauwe hemel op, het miezert een beetje, kortom dat wordt een topdag  Maar belofte maakt schuld en dus zitten we een uurtje later in de auto op weg naar de Kempervennen.

Voordeel van zondagmorgen is wel dat het uitgestorven is op de weg. Voorbij Eindhoven wordt het provinciaal rijden en als we in de buurt komen is het even opletten. Op tijd remmen anders pleuren we van de kaart. Het lukt om voor de Belgische grens tot stilstaand te komen. Bij de entree van het park krijgen we, na het overhandigen van wat pecunia, een kar mee waar we onze duikspullen in kunnen vervoeren. Het weer is naarmate we verder naar het zuiden kwamen behoorlijk opgeklaard en voorzichtig komt er zelfs een zonnetje door, zo kennen we onze lente 2014 weer!

Het duikcentrum ziet er erg rustig uit. Bij de waterkant staan twee duikers klaar om te water te gaan maar verder heerst er een serene rust. Dat veranderd snel als de Gejo-leden binnendruppelen. Het papierwerk wordt geregeld. Ondertussen zijn de twee duikers die zojuist te water gingen weer boven. De ene heeft een klaplong en de andere struikelt in de paniek en breekt zijn enkel. Kortom, just another day at the office. De briefing van de duikschoolmedewerker gaat echter onverstoorbaar door. Het duikgebied is een zandafgraving waar relatief weinig leven zit. Om daar wat verandering in aan te brengen zijn er een jaar of 10 geleden een paar meervallen uitgezet. Sindsdien doen bezoekers van het park er goed aan geen kleine hondjes of kinderen in deze plas te laten spelen, de meervallen gedijen namelijk uitstekend, zo zelfs dat  één van de beesten de bijnaam Big Mama heeft gekregen en op een groot billboard aan de waterkant op een foto prijkt. Twee en een halve meter vis is dan ook niet niks!

Om de beesten het naar de zin te maken zijn er twee drijvende eilanden van takken gemaakt. Daaronder zouden we dan de kans hebben om de meervallen te zien. We gaan te water en zetten koers naar een diepte van een meter of 6, meer heeft volgens ingewijden geen zin. Een ijscokar, wat wrakjes, veel boomstronken en resten van iets minder goed doordachte pogingen om drijvende eilanden te maken liggen op de bodem. Het zicht is niet al te goed, zo’n meter of 4. Bij het eerste eiland aangekomen laten we onze ogen wennen aan de schaduw van het eiland en speuren het eiland af: niets!

 Dan maar door naar het volgende eiland. Als we dat naderen lijkt daar meer te zien. Cameraflitsen komen ons tegemoet, wie weet… We naderen voorzichtig en kijken rond maar zien niets. Pas als we beter kijken, helemaal in de takkenbossen blijkt er een monster van een meerval in te zitten. Hij/zij zit ernstig goed verstopt, dus meer dan de draden uit de bek en de onderkant van lijf is niet te zien. Als ik me omdraai, slik ik bijna mijn ademautomaat in: een meerval van zo’n 1.80 komt rustig voorbij gezwommen, vergezeld van een jonge meerval van een centimeter of 30, en gaat onder de takken hangen. Marieke en ik kijken vol ontzag toe. Ze zijn feitelijk heel lelijk: een dikke platte kop met grote lippen, enge voelsprieten en een achterlijf dat snel dunner wordt maar blubbert van het vet. Eigenlijk zijn het meer wat groot uitgevallen kikkervisjes

De zus van Big Mama heeft er zin en poseert gewillig voor de camera, draait rondjes, kijkt ons af en toe eens in de poppetjes van onze ogen en besluit na een minuut of 10 dat het wel genoeg is en verdwijnt de diepte in. We gaan terug via het ondiepe gedeelte in de hoop op wat karpers maar die vinden we niet. We zien we ongeveer 1.345.967 kikkervisjes…

Boven gekomen veel opgewonden koppen. Danny en Erno hebben zelfs de mother of ‘m all gezien. Intussen wordt er door het cateringteam hard gewerkt. Een skottelbraai blijkt een uitstekende manier om heerlijke pizza te maken. Het zonnetje is inmiddels volop doorgebroken. Gezellige groep, verse pizza, lekker zonnetje, mooie duik achter de rug, vast nog mooie duik voor de boeg, kortom genieten met een grote G

Inmiddels de vierde provincieduik alweer mag met recht een big succes genoemd worden (met dank aan de dames van de activiteitencommissie!)

Oh ja: de cursist voor de specialty Redden was geslaagd: zuurstof voor de duiker met klaplong en een omstander inschakelen voor het slachtoffer met gebroken been